Tekst: Manon van Wijnen
Beeld: Pim Geerts

Mariëtte onderging een dubbelzijdige borstbesparende operatie en 25 bestralingen, aan beide kanten. En ook haar lymfeklieren werden aan beide zijden verwijderd. “Ik dacht: het is klaar, ik ga weer verder. Zodra het kon ging ik weer aan het werk. Ik heb een veeleisende baan en wilde me niet ziek melden. Dus lag ik ’s ochtends in het ziekenhuis voor een bestraling en zat ik ’s middags weer op kantoor.

Stekker eruit

Tot begin 2019. Ik zat met een vriendin een wijntje te drinken en opeens kon ik geen woord meer uitbrengen. Alsof de stekker eruit werd getrokken. Eerst dacht ik nog: even goed slapen, dan is het wel over. Maar de volgende dag op mijn werk deed mijn geheugen het niet en kon ik me niet concentreren. Ik werd er ontzettend boos van en dacht: ik doe er gewoon een schepje bovenop, net zolang tot het wel lukt. Zo heb ik een maand doorgelopen. Als ik het maar lang genoeg ontken gaat het vanzelf weg, dacht ik.

Compleet uitgewoond

Maar het ging niet weg. Toen verwees mijn arts me naar het Helen Dowling Instituut. Daar kwam ik erachter dat ik mezelf compleet had uitgewoond. Dat had ik echt totaal niet in de gaten. Ik realiseerde me wat mijn lichaam allemaal had moeten ondergaan en hoe ik net had gedaan alsof er niets was gebeurd. Zoals die bestraling, die duurt misschien een paar minuten, maar richt een enorme hoeveelheid schade aan aan je lichaam. Dat heeft impact, of je wil of niet. Ik had er geen moment aandacht aan geschonken.

Minder moe bij kanker

Door de gesprekken met mijn therapeut van het HDI leerde ik naar mijn lichaam luisteren en daar ook naar te handelen. Daarnaast volgde ik vanuit huis de online behandeling Minder moe bij kanker. Aan beide heb ik enorm veel gehad. Zo was een van de tips om te gaan wandelen. De natuur in en al mijn zintuigen openzetten. Dat was echt een trigger bij mij. Zodra ik in het bos kwam, stroomden de tranen. Net alsof het dan mocht. Het heeft me geholpen bij het verwerken. Al kreeg ik er nog een flinke klap overheen, want eind 2019 werd een melanoom op mijn hoofd ontdekt, waarvoor ik begin 2020 opnieuw onder het mes moest. Een heel heftige ingreep.

Je denkt dat je gek bent

Al met al was het een enorm proces dat jaren heeft geduurd. En dan heb ik het vooral over het mentale stuk, want na de behandeling dan komt pas echt het zware stuk weet ik nu. Al die overtuigingen die je los moet laten. Zo bleef ik me verzetten tegen die nieuwe ik. Ik wilde niet die zieke, kwetsbare kankerpatiënt zijn. Dat paste niet bij mijn zelfbeeld. Ik vond mezelf leuk voor de kanker en dát wilde ik terug. Dat dat niet ging, was het allermoeilijkste om te accepteren. Het is zo belangrijk om dat proces met iemand te doorlopen die weet wat je doormaakt. Je denkt dat je gek bent en kunt er in je omgeving niet over praten, want niemand herkent dat. Dat is zo eenzaam.

Trots

Sinds de behandeling ben ik veel meer in balans. Als ik rust nodig heb, durf ik die te nemen en als ik me niet lekker voel, hóef ik van mezelf niet te sporten. Ik zie nu hoeveel informatie je mist, als je je gevoelens niet toelaat. En hoeveel energie het wegdrukken en negeren kost. Terwijl het luisteren naar mijn lichaam en mijn gevoelens me juist alleen maar goeds heeft opgeleverd. Sinds ik niet meer alles doe op wilskracht maar ook op gevoel sta ik steviger in mijn schoenen en ben ik veerkrachtiger. Ik ervaar alleen maar winst, zowel privé als in mijn werk. Natuurlijk worstel ik nog steeds weleens en heb ik ook moeilijke momenten, maar overall ben ik er trots op hoe krachtig en kwetsbaar je tegelijk kan zijn en dat je na kanker een positief en energiek mens kunt zijn.”