Door Mirjam Koppenol, psycholoog bij het Helen Dowling Instituut
Zodra hij zit begint hij te praten en te praten.
Hij was vier toen zijn moeder stierf aan kanker. Zijn oudere broer en hij werden al snel, toen vader zijn heil zocht in gokken en drinken, in een internaat geplaatst. Na een paar jaar werd zijn broer overgeplaatst en was hij alleen.
Ik probeer me deze grote, stoere man voor te stellen als jongetje. Wat zal hij eenzaam zijn geweest. Met zijn moeder verloor hij ook zijn vader en zijn broer.
Als tiener kwam er toch weer een gezinsleven toen vader hertrouwde. “De gelukkigste tijd van mijn leven”, zoals hij zegt. Maar zodra de baby werd geboren ontstonden er conflicten. Stiefmoeder kon hem als puber niet aan. Er was fysiek geweld. Op zijn 18e stond hij op straat, zonder geld en zonder diploma.
Het had helemaal mis kunnen gaan. Maar dat gebeurde niet. Met zijn vechtersmentaliteit ging hij werken en maakte zijn MBO af. Inmiddels heeft hij een goede functie bij het bedrijf waar hij ooit begon, financieel niks te klagen en een gezin met twee jonge kinderen.
Ik kom er niet tussen. Deze gesloten man heeft nog nooit aan iemand zijn verhaal verteld. Maar nu hij geconfronteerd wordt met kanker kan hij zijn emoties niet meer tegenhouden. De kanker haalt zijn oude coping finaal onderuit. Nog nooit voelde hij zich zo machteloos.
Krampachtig probeert hij grip te houden op zijn angst. Want stel je voor dat zijn kinderen, nu in dezelfde leeftijd als zijn broer en hij destijds, hun vader gaan verliezen. Zelfs zijn grootste vijand gunt hij niet de eenzaamheid die hij als kind heeft gevoeld.
Hij moet ineens weer aan zijn moeder denken. Sinds haar overlijden 44 jaar geleden heeft hij dit luikje in zijn hart gesloten. Dat lukt hem nu niet meer.
In gedachten sluit ik een bondje met zijn moeder. Het wordt tijd dat ze betrokken wordt bij het leven van haar zoon. En dit is een kans.
In Die ene cliënt geeft Mirjam een inkijkje in haar behandelkamer.
