Tekst: Manon van Wijnen
Beeld: Saskia Wesseling
Niels’ vrouw Bianca krijgt het slechte nieuws in november 2019. Levensverwachting: een jaar. “Als je buitenstaat na zo’n bericht bekijk je alles anders. Je leven, je werk, je toekomst. Wij durfden niet meer vooruit te kijken, plannen te maken. Alles wat eerst zo normaal was, is opeens weg. We worstelden enorm met hoe we het moesten vertellen tegen onze kinderen. Zij waren op dat moment 7 en 10. Hoe vertel je een kind dat eigenlijk nog niets weet van dood en leven dat zijn moeder er over een jaar waarschijnlijk niet meer is? We besloten eerst maar even niets te zeggen tot we wisten hoe, maar dat werkte niet.
Open en nuchter
Onze therapeut bij het HDI heeft ons daarbij geholpen. Het is fijn om hierover te praten met iemand die ervaring heeft. Je wilt niet dat je kinderen lijden, dat hun leven zo veel mogelijk doorgaat, maar ze merken dat wij van slag zijn. Toen we het vertelden hadden de kinderen veel concrete vragen. Ze wilden weten waar ze aan toe zijn. Maar juist dat weten we niet. We waren verrast hoe open en nuchter ze erover praten met vriendjes. Soms zegt de jongste opeens tijdens een speelafspraak ‘Mijn mama gaat dood’, waardoor andere ouders schrikken.
‘Wat zie je er moe uit’
Zelf vond ik het moeilijk te delen hoe het met mij ging. Ik was niet mezelf bezig. Dan stapten we binnen bij onze therapeut en zei die ‘Wat zie je er moe uit Niels’, en realiseerde ik me pas: dat ben ik ook. Het was intensief om na een werkdag een speciale maaltijd te koken voor Bianca en ook nog ander eten voor mij en de kinderen. Bianca onderging een chemo, dus ik wilde haar helemaal ontzien. Maar dat het een wissel op mij trok, had ik eigenlijk niet eens door. Een eyeopener voor ons allebei. Tijdens de gesprekken hoor je de ander praten en denkt: dat wist ik niet. Delen is belangrijk als je elkaar niet nu al wilt verliezen.
Lockdown
Drie maanden later brak de coronacrisis uit. Bianca was zo bang om besmet te raken dat ze ons opsloot in huis. Daarna volgde de lockdown. Mij gaf het rust, niet meer hele dagen onderweg voor werk en geen kinderen van en naar school brengen. Dat scheelde enorm in de vermoeidheid. Voor Bianca gaf het juist enorme stress omdat ze enorm angstig was. De kinderen deed het ook geen goed. School was juist dé plek waar kanker er even niet was en het leven leek op hoe het voorheen was.
Vooruitkijken
Dankzij de therapie durfde Bianca stapje voor stapje het leven weer toe te laten. Intussen is het ene jaar dat ze zou leven al twee jaar geworden. Aan de ene kant ontzettend fijn, maar tegelijkertijd hebben de kinderen het idee dat het wel meevalt met die kanker. Tijdens de chemo was het merkbaar en zichtbaar, maar nu ziet mamma er goed uit en lijkt ze alles weer te kunnen. Dan ben je toch bang: wanneer komt de klap? Die spanning sluimert altijd op de achtergrond en bij elke scan piekt ie. Dat zie ik ook meteen aan de gezichten van de kinderen. Tegelijkertijd koesteren we de extra tijd en durven we steeds langer vooruit te denken. Ook zijn we weer op vakantie geweest afgelopen zomer. We leven weer en dat voelt goed.”
Help mee en zorg dat mensen zoals Niels overeind blijven.
