Tekst: Manon van Wijnen
Beeld: Saskia Wesseling
Vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat ik zaadbalkanker had en aan de chemo moest, werd alles anders. Het meest heftige vond ik dat iedereen je opeens anders gaat behandelen. Ik voelde me niet meer verbonden met leeftijdgenoten. De gelijkwaardige manier van met elkaar praten was weg. Je krijgt van alle kanten medelijden en advies. Iedereen wist wat ik nodig had. Terwijl ik daar helemaal niet op zat te wachten. Normaal wil ik best horen dat het allemaal wel goed zal komen, maar nu niet. Het gaf me het gevoel dat mijn pijn niet werd erkend. Dat ik niet werd gezien. Mijn zelfbeeld werd steeds negatiever.
Zware depressie
Dat is wat kanker doet, het verandert je van een gewone jongere in een patiënt. Eigenlijk wilde ik geen hulp. Ik wilde het gewoon zelf kunnen. Daarom trok ik pas aan de bel toen ik die donkere kamer al lange tijd niet meer uit kwam. Ik kreeg de diagnose zware depressie en kwam via de huisarts bij het Helen Dowling Instituut (HDI) terecht. Mijn therapeut liet me inzien dat door mijn negatieve gevoelens niet toe te laten, ik steeds mijn eigen emmer vulde tot deze overliep. In de therapie leerde ik filteren, omgaan met mijn emoties, mijn grenzen bewaken, prioriteiten stellen, communiceren met mijn naasten.
Jong en Kanker
De therapeut wist waar ik behoefte aan had voor ik het zelf doorhad. Zo raadde ze de groepstherapie Jong en Kanker aan. Ik zag mezelf helemaal niet in zo’n groep. Tot ik er stond. Omringd door leeftijdgenoten die het zelfde meemaken. Opeens stond ik er niet meer alleen voor. Ik had weer gelijkwaardig contact met jongeren, dat deed mijn zelfbeeld zoveel goed. Stukje bij beetje ontstond er ruimte om stil te staan bij wat ik had meegemaakt, wat ik voelde en van daaruit ontstond na een tijd ruimte om stapje voor stapje aan de slag te gaan met mijn herstel. De therapie gaf mij letterlijk de tools om mijn kracht te hervinden.
Uitgezaaid
Twee jaar na de behandeling kreeg ik bij mijn jaarlijkse controle te horen dat de kanker was uitgezaaid naar mijn lymfen. Direct zag ik het zwarte gat weer opdoemen. Alle valkuilen van de vorige keer doken weer op. Gelukkig wist ik door de behandeling bij het HDI wat ik moest doen om te voorkomen dat ik er in zou vallen. Ook heb ik direct weer contact gezocht met mijn therapeut, ik wilde alles doen om te voorkomen dat ik weer in een depressie belandde.
Vijfjaarsgrens
Het HDI heeft me de kracht en de middelen gegeven om op een goede manier met mijn ziekte om te gaan. Onlangs heb ik de vijfjaarsgrens gehaald, wat betekent dat ik niet meer naar het ziekenhuis hoef. De illusie dat ik ooit nog word wie ik voor ik ziek werd was, heb ik losgelaten. Ik ben een verbeterde versie van wie ik was tijdens mijn ziekteproces en misschien wel een betere versie van wie ik daarvoor was. Door zo jong ziek te worden heb ik geleerd hoe kostbaar het leven is en hoe makkelijk het je kan worden afgenomen. Ik waardeer meer wat ik heb.
‘Kanker beheerst mijn leven niet meer’
Natuurlijk zijn er momenten dat de ziekte me weer weet te raken. Zoals onlangs voor het vijfjaarsgesprek toen ik in gesprek ging met mijn partner, over wat we zouden doen als ik weer ziek zou blijken te zijn. Maar dat gesprek kan ik voeren omdat ik in mijn kracht sta. Zonder het HDI was me dat niet gelukt. Door de therapie leer je naar een situatie te kijken zonder je volledig mee te laten slepen door de emoties die je erbij voelt. Ik ben geen patiënt meer. Al zullen bepaalde angsten er altijd wel zijn, ik ben op het punt dat kanker mijn leven niet meer beheerst.”
Help mee en zorg dat mensen zoals Marvin overeind blijven. Meer informatie over onze campagne vind je op hebhartvoorhdi.nl
